“Sirrim fəryadımdan uzaq deyil, lakin hər göz və qulaqda bunu duyacaq nur yoxdur…”
Mövlana Cəlaləddin Rumi
Bu həyatda səsində, sorağında olduğumuz insanlar var…
Ehtiyac duyduğumuz, fikir və düşüncələrindən bəhrələndiyimiz, bəlkə də, sadəcə sevdiyimiz insanlar…
Onların səs-sədası hər zaman qulağımızdadır, qulaq yaddaşımızda…
Səsin ünü…
Səsin də sirri var, sirdaşı var…
Elə səslər var ki, onlara aşina qulaqlar var. Daha heyrətlisi odur ki, səsə aşina qəlblər də var…
Bu həyatda daha çox itirdiyimiz səslərin arayışındayıq!
“İtki dərddir”. Əgər tapmamısansa, sağalmayan dərddir…
Yaxşı, bəs dərdlənmək çarədirmi?
Sən demə, çarə də dərdin içindəymiş…
Dərman aradım dərdimə, dərdim bana dərman imiş,
Bürhan sorardım aslıma, aslım bana bürhan imiş…
N.Misri
Alimlərin fikrinə görə, ana bətnində ilk inkişaf edən, formalaşan orqanlardan biri qulaqdır. Demək ki, eşitmək, duymaq bir çox şeylərdən öndədir insan oğlu üçün. “Eşit!”, “Dinlə!” Bu sözləri boş yerə tez-tez duymuruq. Qulaq asmaq ünsiyyətin ilkin mərhələsidir.
Qulaq eşitməyə, göz görməyə məftundur. Bir eşidə bildiklərimiz, bir də eşitmədiklərimiz var… İnsan eşidə bilmədiklərinin də izindədir…
Türkiyəli ədəbiyyatşünas-şair Nihad Tarlanın bu minvalda maraqlı bir hekayəsi var:
