Düşüncələr qatılaşarmı?
Bulanarmı fikir çeşmələri?
Bəsirət gözü sisə-dumana bürünərmi?
Boğularmı kəlmələrin səsi?
İnsan oğlunun düşüncələri qatılaşdıqca görmə məsafəsi daralar, cılızlığı korluğa meydan oxuyar. Söz mənasını itirər, anlamaq anlaşılmazlıq məngənəsində sıxılar. Boğular kəlmələrin səsi, uğultular əngəlləyər eşidə bilənləri, karlıq sancıları çəkər duymaq…
O gözlər ki baxmaqla deyil, həqiqət işığıyla görərdi, bu qaranlıqda onlar da pərdələnər.
Sonra yalançı sehrbazlar bürüyər ətrafı. Mahiyyəti dəyişər duyğuların. Ağıl gəmidən enib qayığa mindiyinin fərqinə varmaz.
Qəlbi bir ət parçası bilənlər inamsızlıq toxumları əkər düşüncə tarlasına.
İnsanı digər canlılardan ayıran, ağılla düşünməsini təmin edən və özünü dərk etməsinə içindəkiylə yön verən qəlbdir. Kimin qəlbi həqiqətə açıqdırsa, o, ilahi bir nurla – nəzərlə baxar.
Həqiqətə qapalı qəlb isə qatılaşar…
Məşhur isveçrəli pedaqoq İohann Pestalotsi deyir ki, insanı ən çox tükədən şey qəlbin qatılaşmasıdır.
Qəlb qatılaşar, bəzən bu qatılıq daşdan, qayadan da sərt olar.
Daşlar belə bir-birindən fərqlidir. Onların içərisində elələri var ki, içlərindən çaylar, nəhrlər axar. Bəziləri vardır ki, öz-özünə ovular, bəzilərinin də içindən bulaqlar çağlayar. Demək, insanın daşdan daha qatı olması ən qorxuncudur…
Qəlblərin və qulaqların duymaması, gözlərin üzərinə pərdənin çəkilməsi – qəflət və nifaq, insanların etdiklərindən peşmanlıq duymaması – inkar və zülmdür.
“Bilgisizlərin, həqiqətə qapalı olanların qəlbləri bir-birinə bənzər”, deyirlər…
